ήταν οι μέρες μου μέρες δροσιάς
γεμάτες οίστρο ανέβαιναν στον ουρανό
ίχνη από της πρώτης μουσικής μεσα στο αίμα
και κάθε ήχος χάραζε στο τοπίο μια ανάμνηση
σκοτωμένων εραστών
έβριθε ο τόπος από τους μικροαστούς
-μα ποιος είμαι εγώ για να κρίνω-
σε άθλια καφέ συνωστίζονταν ο κόσμος για λίγο  ήλιο και φρέντο

και γω παρακεί σαν ένας σκύλος
ολοένα γαύγιζα μέχρι που πια είχα γίνει μισητός
και ένας χαρταετός όλο κι ανέβαινε κι ανέβαινε στον ουρανό
κι έλεγα θα σπάσει το σκοινί και πόσο σπάγγο έχει

τη γαλανή αιθρία του ουρανού διάσχισε ένα αεροπλάνο
και δυο φίλες ξαπλωμένες στην άμμο με τα ποδήλατά τους καταγής κουβεντιάζαν
η μιά ξανθιά η άλλη μελαχροινή κορίτσια 16 χρόνων
κι άξαφνα άρχισαν να καταβρέχει η μια την άλλη
κι η μια μπήκε μέσα στο νερό με τα ρούχα

ξαπλωμένη στη νοτισμένη άμμο
δε σκεφτόμουνα τίποτα μόνο ήθελα κανείς μη μ' ενοχλήσει

και κοίταζα τον αφρισμένο από τις ράγες του αεροπλάνου ουρανό και το χαρταετό.

                                                                              Λουτράκι - Κόρινθος 4 Μαρτίου 2012